مارمولک ها هم غصه می خورند

محبوب نه به میل خود آمده بود و نه به میل خود رفته بود.بعد به یاد مارمولک ها افتاده بود که به میل خود میدوند و می ایستند. بعد خواسته بود بداند که مارمولک ها هم غصه می خورند یا نه ... بعد آرزو کرده بود که مارمولک می بود و خود می دید که مارمولک ها غصه می خورند یا نه. و هر کسی را که دلش می خواست سیر تماشا می کرد.ناگهان به گیتی بانو گفت: "هیچ عاشق شده ای ؟"

_تا دلت بخواهد. همه عاشق می شوند.مارمولک ها هم عاشق می شوند. منتها عشق در پوست خود پنهان است و از حصار پوست آسان رها نمی شود . گاهی تا آخر عمر اسیر می ماند. متاسفانه عشق پوست دیگری هم دارد که دباغش و مالک الرقابش دیگران هستند . اما سخت ترین عشق ها عشقی ست که ریشه ای بدون پیوند مستقیم با عشق دارد. بعد گیتی بانو برای گلبدن از تجربه های خودش تعریف کرد .گیتی بانو گفت , مثلا بعد از ظهر روزی طولانی احساس می کنی که روز به هیچ قیمتی هوای تمام شدن ندارد. می فرستی دنبال دوستی ,خبر می آورند که در رفته است به توس و یا در خانه نبوده است. می روی توی باغ تا خودت را با درخت ها و پرندگان سر گرم کنی. اما احساس میکنی درخت ها و پرندگان مثل همیشه با نگاهت آشنا نیستند . بر می گردی به اتاقت. اتفاقا دایه ات هم در سرای نیست . کافیست که چند خدمتکار جدید نیز بر سر راهت قرار بگیرند و بالاتر از همه مادرت سینه پهلو کرده باشد و حتی حوصله نداشته باشد نگاهت بکند. ناگهان احساس می کنی که چیزی را که مدت هاست گم کرده ای یافته ای .

تنهایی گم شده. نبودن حتی دست آویزی برای ناز کردن و ناز فروختن و یا نیافتن خریدار. کشف ناگهانی و غیر مترقبه تازه متوجهت می کند که تنهایی ات چیز تازه ای نیست.بلکه کشف آن تازه است. ناگهان احساس می کنی دلخوشی هایت هم چندان مرغوب نبوده اند و رغبتت به آنها از سر ناچاری بوده است .

اصلا از ناچاری زندگی کرده ای. امروز و فردا کرده ای . حالا کافیست که توفانی هم برخیزد ... دیگر آماده ای که عاشق هرکسی که فکر می کنی ابرویش کمانی است بشوی. در حالی که این عشق نیست. این رفع خستگی از رنج گمشده ای ست که روی دستت و قلبت سنگینی می کند...

مارمولک ها هم غصه می خورند_پرویز رجبی