مرگ دل

 

همین جور روز های عمر داره می گذره ....

همین چند وقت پیش بود انگار که زیر کرسی بزرگ گوشه حال لم داده بودم و داشتم یکی از کتابای رحیمی و می خوندم .بابا داشت انار دون می کرد و مامان هم مثل همیشه از تنبلی من می نالید .

سال اول دبیرستان بودم و زمستون پر برفی بود

برف زمستون امسال منو برد به خاطرات قدیم . یادمه که اونروز ها چقدر برای بزرگتر شدنم عجله می کردم .برای درس خوندنم , کار کردنم , ازدواج کردنم , مادر شدنم .....

و حالا همه این راه هارو رفتم ولی چرا هنوزم فکر می کنم هیچ کاری توی این زندگی نکردم

این همه یاس , دلسردی , نومیدی چیه که همه وجودمو گرفته .

بر فرض هم که یه راهو اشتیاه رفته باشم . خوب راهی که رفته شده مگه می شه کاری کرد

دست من نیست که زمان و برگردونم والا حتما این کارو می کردم ...

ولی خوب چاره چیه کاریست که شده

فقط نمی دونم با این دل شیدایی چه کنم بتونم از پس این بر بیام شاید بشه با عقل همزیستی مسالمت آمیزی داشته باشم

بیچاره هنوز امید واره ولی می فهمم که با هر بهاری که این رورها خیلی زودتر از قدیما می رسه ,

نیستی و مرگ رو نزدیکتر احساس می کنه .

و من آن روز را  منتظرم ......

شیدا

90/11/30